Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan

Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan. Een blogpost schrijven.

Zoveel kracht in dit ene zinnetje. Komend uit de mond van een heerlijk kind. Pippi Langkous.

Ik zegde het daarnet een tweetal keren luidop tegen mezelf. En ook al weet ik nog niet goed waar deze post eindigen zal, ik begon alvast met hem te schrijven.

En dat is alvast veel meer dan als ik naar dat kritische stemmetje in mijn hoofd had geluisterd.

Kleine kinderen leren door te vallen en weer op te staan. Geen enkele baby vroeg zich bij zijn eerste grimas af of het wel een mooi lachje was. Mooi genoeg voor op de foto.

Die deed gewoon maar wat. En wat begon als een aarzelende grimas werd al snel een hartveroverende glimlach.

Ze ontdekken de wereld met een open blik vol nieuwsgierigheid en stralen liefde uit. gelukkig worden ze wat bijgestuurd in hun ontdekkingstocht. Zodat ze leren wat gevaarlijk is. Of slecht. De wereld rond hen behoedt hen voor allerlei ongelukken. En leert hen wat ze moeten doen om er bij te blijven horen. Een gezin, een systeem, een samenleving is nu eenmaal niets zonder regels en grenzen.

Hun onvoorwaardelijke liefde wordt niet steeds beantwoord. Omdat mama of papa er niet is. Of omdat ze zelf nog in een traumastuk vastzitten, waardoor ze onbewust zich afsluiten voor de liefde van het kind.

Ze lopen soms eens keihard tegen de muur. En er is niemand in de buurt om hen te helpen de pijn op te vangen. Of er wordt gelachen of genegeerd.

En daar komen de stemmetjes in ons hoofd wonen : ben ik wel goed genoeg ? Doet de ander het niet beter dan mij ? Ik ga dit nooit kunnen...

In een maatschappij waar successen gevierd worden en falen wordt afgestraft, worden deze stemmetjes steeds groter. Tot ze een deel van onszelf zijn. En we er ons zelfs niet meer van bewust zijn.

Je zelf ont-wikkelen. Je bewust worden van deze beperkende gedachten is een grote stap. Jezelf toespreken zoals je tegen jouw beste vriend of vriendin zou spreken een volgende.

Zien dat je altijd een keuze hebt. Niet voor wat jou overkomt, maar wel over hoe je er mee omgaat.

Zien dat alles begint met liefde voor jezelf. En vanuit deze liefde verbinden met de ander.

Elke dag een beetje Pippi Langkous zijn. Helemaal jezelf durven zijn. Met je voeten op jouw hoofdkussen slapen. Een paard optillen. En durven zeggen dat twee maal drie vier is.